DE ZEE
Het is haalbaar voor alle Belgen
Voor alle Belgen een hokje met zicht op de zee
Onze kust is monotoon, stevig en solide
Rechtlijnig en bruut als onze zee en dus mooi maar saai
Voor die muur van gebouwen staan strandhokjes
de één met kunstgras voor de ander met gestreepte luiken
Allemaal anders, allemaal uniek en toch weer
vormt de heterogeniteit een homogeen beeld
De zee is niet saai
zij is stoer
krachtig
zout
soms ook zoet
de zon flikkert
schittert ieder uur op een andere manier
Het terras is koud
winderig
lawaaierig
van de onder- en naaste buren
Het leven in de hokjes is saai
Betonnen doosjes slecht geïsoleerd
De bunkers van 40-45 wou men asap weg maar men heeft er onmiddellijk nieuwe gemaakt en men wist het niet want onder het mom van modern en vernieuwing vervaagt alle kritiek en kritisch gedachtegoed.
De betonnen doosjes zijn saai en het enige wat men kan doen is er in gaan wonen. Dan ziet men niet meer dat het saaie doosjes zijn waarvan de vierde wand een glas/ruit/spiegel is. ’s Avonds wordt de dijk een gigantisch testbeeld waarbij ieder doosje een tv-zender is. Maar de zee is na die zonsondergang een zwart gapend gat waarbij de ruit het zicht op oneindig gaf plots een spiegel wordt waarin je leven, je zijn en de te kleine saaie ruimte wordt in gereflecteerd. Dit is te confronterend en een gordijn is meer dan noodzakelijk kwaad.
